Al jaren start er vanaf de camping op dinsdag en donderdag een wandelroute met een gids. Dit jaar wilde ik graag een route meelopen. Op dinsdag is er altijd een route naar een locatie die wij al 20 keer gedaan hebben. Ik besloot daarom op de donderdag mee te lopen. Iedereen moest om 8 uur zich melden op de ontmoetingsplek op de camping. Vanaf daar reden we met 4 auto de berg op tot de Emberger Alm.
Eerste gedeelte
De wandeling start bij de parkeerplaats aan de Emberger Alm. De gids vertelde een verhaaltje over de omgeving en vroeg iedereen bij elkaar te blijven en het tempo aan te passen aan de groep. Het doel was ook om met zijn allen heelhuids en met plezier boven te komen. Het eerste gedeelte was een best pittig. Ondanks dat de route geweldig was omdat het over smalle paatjes tussen de bomen door naar boven liep, vond ik het beste zwaar. Mijn hartslag vliegt omhoog waardoor ik enorm snel buiten adem ben. Iets wat ik met het wandelen in Nederland nooit heb. Zo zie je maar weer. Wandelen in de bergen is iets heel anders.
Tweede gedeelte
In het tweede gedeelte kwamen we op de open vlakten. Het uitzicht is fenomenaal. Je kon vanaf het panorama punt de Weißensee zien en de bergen in Italië. De gids loodste me echt naar boven. Bij elke heuveltje vertelde hij ons dat het nog maar een minuut was of dat het nog een paar stappen wandelen was tot de top. Het heeft geholpen. Het laatste stuk is aardig zwaar, vond ik. De gids liet mij precies zien hoe ik me stappen moest zetten om het zo efficiënt mogelijk en met genoeg energie naar boven te klimmen. Dat was echt zo fijn. Vol trots haalde we allemaal de top. Het uitzicht was aan een kant niet optimaal. Er hing een dichte mist op deze hoogte. We maakten allemaal wat foto's aten een broodje en dronken wat. Bij het kruis op de top lag een schrift waar je iets in kon schrijven. Ik had gehoopt dat er ook een stempel bij lag voor in mijn wandelboekje, maar die was er niet.
Laatse gedeelte
Nadat ik mijn broodje op had en iedereen weer een beetje op adem was gekomen starten we de daling in. De gids liet weten dat we echt voorzichtig moesten zijn en dat vooral de kinderen niet naar beneden mochten rennen. Gevaar voor blessures waren groot omdat het de dag daarvoor had geregend. De stenen, mos en het gras waren nat. De weg terug was een andere weg dan we omhoog gingen. Dat vond ik wel fijn. De terugweg liep vooral wat vlakker. Hierdoor kon ik veel meer om me heen kijken en genieten van al het moois. Als je met de groep beneden bij het beginpunt terug bent wordt er altijd bij een berghut wat gegeten en gedronken. Ik ging samen met mijn wandelgezelschap naar een naast gelegen hotel omdat mijn broertje daar een aantal jaar in de winter gewerkt heeft.
Wat vind ik er van?
Ik ben blij dat ik weer gegaan ben. Ik besef mij des te meer dat ik thuis toch echt meer aan mijn conditie moet werken. Het wandelen wat ik in Nederland doe is niet te vergelijken met wandelen in de bergen. Ik wist dat natuurlijk wel, maar dacht wel dat geregeld lange afstandswandelingen doen, er wel iets bij zou helpen. Maar helaas er moet toch iets meer gebeuren dan dat om zonder hoge hartslag een berg te wandelen. Als jij tips hebt? Dan hoor ik dit graag. De wandeling is geheel gratis georganiseerd vanaf de camping waar ik nu verblijf. Het is wel zo netjes om de gids een fooi te geven, dat wordt enorm gewaardeerd. De wandeling is ook door kinderen die wat vaker wandelen prima te doen. Ik werd regelmatig voorbij gevlogen door ze.
Reactie plaatsen
Reacties